“Hiervoor hoef je niet naar het Openluchtmuseum,” zegt een zorgmedewerker terwijl wij ons decor opbouwen voor de voorstelling ‘Een Zolder Vol Verhalen’. Haar woorden brengen een glimlach op ons gezicht. Ze heeft gelijk. Dat is precies wat we willen bereiken: herinneringen tot leven brengen, midden in een (zorg)locatie.
Onze aanhanger zit vol met verzamelde oude spullen: van lampenkappen met franjes tot een oud schoolbordje en vintage radio’s. Elk voorwerp vertelt een eigen verhaal en nodigt ouderen uit om hun herinneringen te delen.
De magie van oude spullen
Terwijl we onze spullen uitladen en ons decor opbouwen, kijkt de zorgmedewerker ons met bewondering aan. “Fantastisch, alleen dit al roept zoveel herinneringen op bij de ouderen,” zegt ze. We knikken en antwoorden: “Precies daarom doen we het.”
Ze vraagt hoe we aan al deze oude spullen komen. We antwoorden: we doen oproepen via sociale media en worden zelfs actief gesteund door kringloopwinkels. Zij bellen ons zodra ze iets tegenkomen dat zou passen in ons nostalgische decor, of wij bellen hen.
De geur van oud stof en verhalen vult de ruimte. “Het ruikt naar mijn oma,” zegt de vrouw lachend. En dat is precies wat het doet: het brengt mensen terug naar een tijd waarin deze spullen nog onderdeel waren van hun dagelijkse leven.
Onze muziek, zorgvuldig gekozen, sluit aan bij de sfeer en roept herinneringen op die woorden soms niet kunnen uitdrukken.
Verhalen die tot leven komen
We gaan verder met opbouwen en even later komt een oudere vrouw langzaam het restaurant binnen gereden. Haar blik valt meteen op een lampenkap met franjes. Haar ogen lichten op, en ze begint te vertellen:
“Die hadden wij vroeger ook! Ik zat altijd met die franjes te spelen als ik bij opa en oma op bezoek was. Dat voelde zo zacht. Weet je, ik kreeg zo’n lamp ooit als huwelijkscadeau.”
Haar verhaal wordt onderbroken door een andere oudere dame die binnenkomt. Samen raken ze in gesprek over de spullen. Spontaan ontstaan verhalen over vroeger, over hun gezinnen, feestdagen en de liefde. Wij lachen en zeggen tegen elkaar: de voorstelling is nog niet eens begonnen. Eigenlijk beseffen we ons dat het al begonnen is; door de oude spullen worden de mensen alvast ‘opgewarmd’, zeg maar.
Dit is dan ook de reden waarom wij dit doen. Niet alleen om oude spullen te tonen, maar om mensen met elkaar in verbinding te brengen. Het decor wordt een brug naar herinneringen, en die herinneringen worden vervolgens gedeeld met anderen.
Een huis van herinnering op wielen
“Jullie zijn net een rijdend huis van herinnering,” zegt de zorgmedewerker later met een glimlach. Dat horen we graag, want dat is de kern van ons project. We brengen het verleden naar de mensen toe. Voor veel ouderen is een bezoek aan een museum niet haalbaar, maar dat betekent niet dat ze deze ervaring hoeven te missen.
Het Openluchtmuseum is prachtig, en zeker een aanrader, maar niet iedereen kan daar naartoe. Daarom komen wij met onze voorstelling naar (zorg)locaties toe.
Bij elke voorstelling ervaren we hoe waardevol het is om herinneringen tot leven te brengen. De oude spullen die we meenemen, werken als sleutels tot verhalen en als bruggen naar het verleden. Een simpele lampenkap, een koffiemolen of een verweerd schilderijtje kan een schat aan herinneringen ontsluiten die al jaren verborgen lagen. Dit proces noemen we reminiscentie: het bewust ophalen van herinneringen. Het is meer dan alleen terugdenken; het brengt beelden, geuren en emoties uit vervlogen tijden naar 
boven, waardoor de verhalen die daarbij horen opnieuw tot leven komen.
Ons huis van herinnering reist verder. Niet alleen om het verleden tot leven te brengen, maar ook om het heden een beetje mooier te maken. Want wat is er mooier dan samen herinneringen delen?
Muziek is de onzichtbare gouden draad in onze voorstelling. Het brengt sfeer, troost en vreugde, en maakt de herinneringen compleet. Het versterkt de verbindingen die door de verhalen worden gelegd.
Dus als je ons ziet uitladen bij een (zorg)locatie, weet dan: we brengen een stukje van vroeger mee. En misschien, heel misschien, ruikt het ook een beetje naar oma.